Πόσο αφελές είναι να ακούς στις ειδήσεις να παθαίνουν άνθρωποι φοβερά πράγματα και να λυπάσαι αυτόν που τα παθαίνει, καθησυχάζοντας υποσυνείδητα τον εαυτό σου πως αυτό δεν θα συμβεί σε εσένα???
Αν και ήξεραν συγγενείς, γνωστοί και φίλοι πως πήγαινα συχνά σε πορείες με την παρέα μου, και πως οι σκατόμπατσοι βαράνε κόσμο στο ψαχνό…έμειναν όλοι άναυδοι μόλις έμαθαν ότι στη χθεσινή πορεία μας χτύπησαν κι εμάς-τους ίδιους τους τους φίλους, συγγενείς κλπ!
Ήθελα να γράψω τη στιγμή που έφτασα σπίτι μου, για τα όσα έγιναν στην πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης και διαμαρτυρίας για τον τρομονόμο, αλλά δυστυχώς οι μπάτσοι έκαναν καλά τη «δουλειά» τους και αναγκάστηκα να πάω στο νοσοκομείο έναν συναγωνιστή που είχε πέσει πάνω σε ένα γκλομπ, με όλη του τη δύναμη…!
Γιατί σας διαβεβαιώνω, πως παρά το απίστευτο κλίμα συλλογικότητας, ο καθένας έζησε τα όσα έγιναν μέσα από τα δικά του μάτια, όπως και έφαγε το ξύλο και ένιωσε τον πόνο μέσα από το δικό του σώμα…
Η πορεία συγκεντρώθηκε στο Μοναστηράκι από τις 12 και ξεκίνησε κατά τη 1+. Υπήρχε πολύς κόσμος (περίπου 3 χιλιάδες άτομα κατά μέσο όρο). Εμείς ήμασταν στη μέση προς αρχή της.
Στην Αθηνάς οι μπάτσοι ήταν πολύ διακριτικοί-δεν φορούσαν καν τις μάσκες τους. Ο κόσμος ήταν παθιασμένος, αλλά φαινόταν πως κανείς δεν πήγαινε για να κάνει φασαρίες.
Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες ποικίλλουν από απορία για το τι κάναμε (!) μέχρι επιβράβευση και χαμόγελα. Χαρακτηριστικά, όταν περνούσαμε την Αιόλου μια μεσήλικη κυρία μας ρώτησε (καλοπροαίρετα):
-Τι είσαστε εσείς?
Και ένας συναγωνιστής της απαντάει:
-Άνθρωποι.
Άνθρωποι,ε?Μάλλον για κάποιους δεν είμαστε…
Όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε πορεία, άρχισαν να ρίχνουν χημικά στην αρχή της Πανεπιστημίου (στο τέλος θα μου μείνει ψυχολογικό και όποτε βρίσκομαι στο σημείο ακόμη και σε άσχετες με πορείες στιγμές, θα βάζω αντιασφυξιογόνο κι ας με κοιτάνε οι περαστικοί!).
Τα πρώτα χημικά λοιπόν, έπεσαν στο πλάι της πορείας.
Τότε πεισμώσαμε όλοι και φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη:
-ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!!!
Μετά από λίγο άρχισαν να πετάνε τα χημικά και μπροστά από εκεί που ήμασταν με σκοπό να κόψουν την πορεία στη μέση και να εγκλωβίσουν εμάς.
Βρεθήκαμε λοιπόν κι εμείς ανάμεσα στα 150-200 άτομα που εγκλωβίστηκαν από χημικά και μπάτσους.
Στην αρχή ήμασταν ψύχραιμοι, αλλά τα γουρούνια έγιναν πολύ επιθετικά.
Πετούσαν χημικά ακριβώς δίπλα μας και μπροστά μας (κάποιοι τραυματίστηκαν από αυτά) και άρχισαν πολλοί να πανικοβάλλονται.
Ήμασταν πολλοί και στριμωγμένοι και από τύχη δεν αλληλοπατηθήκαμε.Ευτυχώς υπήρχαν αρκετοί συναγωνιστές οι οποίοι προσπαθούσαν να ηρεμίσουν και να ανασυγκροτήσουν τον κόσμο.
Όπως λοιπόν πηγαίναμε όλοι μαζί να περάσουμε από τα καμιά 7-8αριά χημικά που μας έριξαν, τα χοιρινά μπήκαν μέσα με τα γκλομπ και άρχισαν να βαράνε από αριστερά και από δεξιά.
Οι πρώτοι που ήταν πιο μπροστά, μόλις ήρθαν τα ματ στάθηκαν πιο τυχεροί-και δειλοί-, αφού έγιναν λούηδες!
Εμάς που μείναμε ανάμεσα στους μπάτσους, μας έβαλαν στη σειρά τα ζώα και μας βάραγαν 1-1.Χαρακτηριστικά, ήταν ένα φορτηγό στο οποίο μας στρίμωξαν και για να περάσουμε να φύγουμε μπροστά,έπρεπε να περάσουμε από 2-3 μπάτσους που είχαν αναλάβει τις γλοπιές.
Σαν το ταμείο ένα πράγμα: περάστε-αρπάξτε-τελειώσατε!
Αφού φάγαμε λοιπόν όλοι ανεξαιρέτως τις ψιλές μας και τις χοντρές μας, περάσαμε και μας είχαν στριμώξει σε έναν τοίχο. Ένα παιδί τους ρωτούσε:
-Γιατί το κάνετε αυτό ρε? Γιατί????
Και πολύ πολιτισμένα, ο φίλος μας ο αστυνομικός, του απάντησε ρίχνοντάς του χημικά στο πρόσωπο, από απόσταση 1μ.!
Την ώρα εκείνη ενώ ήμασταν εγκλωβισμένοι και δεν υπήρχε κανείς να μας βοηθήσει, αισθανόμουν έντονα την εγκατάλειψη και από τους συναγωνιστές της περιφρούρησης που είχαν φύγει,αλλά κυρίως από τον υπόλοιπο κόσμο...
Όταν καταφέραμε να φύγουμε από ένα στενό, είδα ότι 1-2 δρόμους πιο κάτω οι άλλοι έπιναν καφέ…ενώ εμάς, στην Αθήνα του 2009, κάποιοι από τους οποίους πληρώνουμε, μας φερόντουσαν χειρότερα από ζώα, επειδή διαμαρτυρόμασταν για ότι θεωρούσαμε δίκαιο!
Μετά έμαθα ότι μια κοπέλα καθώς τη χτυπούσε ο μπάτσος της φώναζε:
-Έχεις πάθος για την ελευθερία,ε???
ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ!
Επίσημα η αστυνομία ισχυρίστηκε πως συμπεριφέρθηκε έτσι λόγο ζημιών.Όσοι ήμασταν εκεί ξέρουμε πως είναι ψέμα.Πριν συμβεί αυτό δεν έπεσε ούτε μία μολότοφ. Αργότερα διάβασα ότι ενώ μας χτυπούσαν, κάποιοι άσχετοι έσπαγαν…
Όλοι φανταζόμαστε ποιοί ήταν αυτοί οι άσχετοι και ποιους σκοπούς εξυπηρετούσαν όταν αντί να βοηθήσουν,δημιουργούσαν δικαιολογίες για την ελληνική δολοφονία.
Τέλος, θέλω να ζητήσω συγνώμη (για όσο ευθύνομαι):
από ένα παιδί που είχε πέσει και από τα σπρωξίματα βρέθηκα να το πατάω χωρίς να το θέλω και από μια κοπέλα που μου ζήτησε τη μάσκα μου και δίστασα να της τη δώσω αμέσως και της έδωσα μια άλλη λίγο μετά.Το πάθημα από την ελλιπή προετοιμασία, ελπίζω να έγινε σε όλους μας μάθημα.
Ζήσαμε στιγμές σκληρής αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας...
Όμως δίπλα στους συναγωνιστές ένιωθα πιο ασφαλής από ποτέ. Με βοήθησαν 3 άγνωστα άτομα όταν χρειάστηκα βοήθεια και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό.
Όλοι πήραμε πολλά μαθήματα από αυτή την πορεία (ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, ετοιμότητας, προετοιμασίας ή μη κλπ).
Το ερώτημα που τίθεται από συγγενείς και φίλους,στους περισσότερους που ήμασταν εκεί είναι:
-Σε τρομοκρατεί όλο αυτό που έζησες? Πού θα ξαναβρείς τη δύναμη να ξανακατέβεις?
Και η απάντηση είναι μία και αποφασιστική:
-Τρομάξαμε σαν άνθρωποι, αλλά δεν τρομοκρατηθήκαμε.
Προσωπικά, θα ξανακατέβω, γιατί διεκδικώ να μου συμπεριφέρονται σαν σε άνθρωπο και όχι σαν σε ζώο, γιατί πείσμωσα κι άλλο, γιατί η καταπίεση, το μίσος και η οργή με το ξύλο μεγαλώνει αντί να μικραίνει και γιατί πλέον δεν τους φοβάμαι!
Αν χρειαστεί να σκοτώσουν κι εμένα για να ξυπνήσει ο κόσμος,ας με σκοτώσουν!
Από το να ζήσω μια ζωή στην οποία θα εκλιπαρώ για τα κεκτημένα μου δικαιώματα ένα αλαζονικό αφεντικό το οποίο εκμεταλλεύονται άλλοι με τη σειρά τους και να πασχίζω για μια δουλίτσα,ένα μισθουλάκο, μια οικογενειούλα και μια ζωούλα, προτιμώ να ζήσω μια μικρότερη ζωή, με το κεφάλι ψηλά και να πεθάνω για κάτι που αξίζει:
Τη μηδαμινή πιθανότητα να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον γαμημένο κόσμο, να ξυπνήσει έστω και ένας ακόμα και να σηκωθεί από τον καναπέ του, να κλείσει έστω και μια τηλεόραση…
Για το μέλλον μας? ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ.
Για την τρομοκρατία της κρατικής καταστολής? ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Τί είμαι? ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥθΕΡΟΣ.
Υ.Γ.:Όπως είπα,το μόνο που μπορούσα να προσφέρω είναι η δική μου οπτική.Για μια πιο ολοκληρωμένη άποψη του τι συνέβη χθες,δείτε εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=977277
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=977386
http://www.tvxs.gr/v3918
