Απλα σκέψεις...

Η πορεια του Σαββατου ηταν μια ησυχη, κατα τη διαρκεια της οποιας το μονο που εγινε ηταν να σπαστει 1 καμερα... Δεν λεω, καλυτερα, να κανουμε και λιγη αποτοξινωση απο τα χημικα-αν και ηδη νομιζω πως εχω εθιστει ανεπανορθωτα!

Παρατηρω πως τελευταια σε καθε πορεια ειμαστε ολο και λιγοτεροι. Τι εγινε? Ξυπνησαμε ξαφνικα και συνειδητοποιησαμε τοσες χιλιαδες πως ειμαστε εναντια σε ενα συστημα που σκοτωνει...και μετα τι?

Κατι ουσιαστικο να αλλαξει, δεν καταφεραμε. Δεν αντιλεγω,ο κοσμος συνειδητοποιησε τη δυναμη του και δραστηριοποιηθηκε, ενεργοποιηθηκε γενικοτερα...

Αλλα οσο περναει ο καιρος βλεπω να λιγοστευουμε παλι οσοι ενδιαφερομαστε, και η ρουτινα της καθημερινοτητας να κανει τους περισσοτερους να αποτραβιουνται καθως κοιτουν τις υποχρεωσεις τους και τη ζωουλα τους.

Ετσι το κινημα συρρικνωνεται παλι στους λιγους που ενδιαφερονται και οι υπολοιποι...απλως κανουν τη δουλεια τους!

Εγω εχω Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Ε-Ι ομως!!!

Εχω βαρεθει να βγαινω στους δρομους για κατι που αφορα ολους και να ειμαστε 2-3 χιλιαδες και καθε φορα και λιγοτεροι...!!!

Επισης σκεφτομαι μηπως και οι διαδηλωσεις/πορειες εχουν υποβοβαθμιστει σε τασεις της περιοδου?
Δηλαδη, δυσκολευομαι να πιστεψω πως ολοι οι εξεγερμενοι ηρεμησαν και πηγαν σπιτι τους ετσι απλα.Χωρις να βελτιωθηκε το παραμικρο!Που ειναι ολοι αυτοι?Λουφαξαν και κοιτανε να συνεχισουν τις ζωουλες τους?Τετοιος ποθος για "επανασταση" πια?

Εννοειται πως δεν αναφερομαι στους γνωστους-αγνωστους που εχουμε φτασει να ειμαστε, οι ιδιοι και οι ιδιοι πλεον σε καθε πορεια/δραση...

Αλλα σε ολους αυτους που εξεγερθησαν υποτιθεται. Οσο γρηγορα ξυπνησαν αλλο τοσο γρηγορα ξαναεπεσαν σε ληθαργο. Δεν δεχομαι δικαιολογιες του τυπου "πρεπει να κοιταξω τις δουλειες μου κλπ". Ολοι εχουμε δουλειες. Ενας λογος παραπανω τωρα που οι πορειες γινονται μονο 1-2 φορες/εβδομαδα να μπορουν να ερθουν περισσοτεροι!

Επιπροσθετα, εχω αρχισει να αμφιβαλλω.

Να αμφιβαλλω αν αξιζουμε αυτο το κατι καλυτερο για το οποιο υποτιθεται πολεμαμε.
Να αμφιβαλλω αν αξιζει να πολεμαμε λιγοι μαλακες για τα δικαιωματα ολων.
Να αμφιβαλλω αν οτιδηποτε απο αυτα που κανουμε θα εχει καποιο νοημα αυριο.
Να αμφιβαλλω αν αξιζει να τρωω εγω το ξυλο γιατι καποιοι βαρεθηκαν να αφησουν την ασφαλεια τους και να κατεβουν να διαμαρτυρηθουν μαζι μας για οσα μας παιρνουν καθημερινα.

Το μονο που μου δινει δυναμη να συνεχιζω ειναι οτι δεν εχω αλλη επιλογη.
Ειναι: ή καθημερινοι αγωνες εξω ή σπιτι μου να βλεπω τιβι (στην καλυτερη περιπτωση χαζοταινιες).
Και το δευτερο δεν το αντεχω ουτε με σφαιρες!!!

...Υπαρχει βεβαια και η τριτη επιλογη να μπω σε καμια τρομοκρατικη οργανωση,αλλα δεν ειναι δα και τοσο ευκολο - απ'οσο ξερω δεν ζητανε μελη στη χρυση ευκαιρια!:P

Εδω κανουμε αμαν να μαζευτουμε και να οργανωθουμε για απλα πραγματα... Αλλωστε, απ'οσα εχω καταλαβει,το δυσκολοτερο κομματι ειναι να εμπιστευτουμε πραγματικα τους αλλους οτι δεν ειναι ασφαλιτες ή κατι αναλογο.

Οπως και να 'χει...ολα αυτα ειναι απλα καποιες σκεψεις.
Ελπιζω να μην απογοητευτω ποτε τοσο που να τα παρατησω...

Αλλα δεν γουσταρω καθολου ρε γαμωτο να τραβιεμαι χωρις νοημα, για τον καθε μαλακα που θελει να κατσει σπιτι του!!!